DAHASI VAR!

Soğukla bir araya gelişlerimi kuvvetlendiren

ilk sey oldu “karmaşık”.

Ne zaman üşüsem

aklima hep sorular düşerdi.

Çoğu sevgiye benzerdi 

ben hep cok korkardim.

Gerçekten

etrafimda her şey

çok güzel olurdu bazen..

o kadar izlerdim ki

içimde söylenecek sözler

çıkmazdı bir türlü dışarıya.

Ne zaman bir sevgiyi

geceye cevirsem

kendimi çiğleyip ruhumdan

üzerime dökülmüş

-uyanırdım

Uyanışlarım hep

Üşüyle dürtülerek olmuştur.

Kozasından çıkmış

kelebeğin kanadı

bir bala takılmış gibi

ölümlü yüzüme vuran

güneşin rengini kendime

ödünç alıp,

O gün bir türlü sorulmamis

soruyu

Kolumun altında

-kolumun altında

kendime sarilarak saklardım.

Bir müzik çalardı o gün.

Tabanına sığınmış

ayak parmaklarım

kendi terinden kaçar gibi

durdugum yerlerden 

uzaklaşırdım.

O günün tek öğünü müzik olurdu

Mesela

-her notanın bir nedeni vardı.

Değil mi?

Hepsine açıktım ben .!

Ne zaman bir şarkı çalsa

birini severken,

Ben ve açığım

tüm nedenlerin

Tek çözümü gibi

Havada asılı kalırdım.

Bazen birinin üstüne

atılan bir suç gibi kalırdı

samimiyetim.

Sırtımi uykuda dönüyorsam birine

Yalnızlığı anlamam

Zaman alirdi hep.

Hep.

Ne zaman üzülsem

bir yazarla

tanışırdım.

Ne zaman yalnız kalsam

soru sorardım

Ne zaman ağlasam

bir usta silerdi göz yaşımı ..

Sırtım yere gelse

kanatlarımı hatırlardım.

Gökyüzünü ezberleyince

ayaklarımı önce yere basardım.

Çatı katını sevmedim hiç

Iyi ev sahiplerinin balkonunda

Akşamlamadım bu yüzden.

Hiç param olmadığında bile

yokluğun şiirlerini okurdum.

Yolların başlangıcından

bahseden filmleri izlerken

başım ağrırdı.

Ve bir festival gibi olurdu

Büyümek.!

Ben her yıl

bir yolunu bulur..

gülümseyerek

yaşlanırdım.

Mezarlıklarda gezerdim.

Yaşamaktan bahseden

Hürriyetten bahseden

Birbirine kavuşamayan

Yahut kodesleri

Saç örgüsüne çeviren,

Evreni kar küplerine çizen

hayal evi insanlarının

kutsal sessizliklerine gider

Bir otobüs yolculuğu kadar

uzak kalmış ailemi

bir şairin mezarından

izlerdim.

Ve aklımdan çıkmayan

An’lara rağmen

Büyümeyi, 
isteyen

Büyümeyi,
bekleyen..

 -henuz yaşanmamışken

Daha başlamamışken!

Gelmeyeceğini bildiği biri gibi

Özler ..

Özlediklerini  küçük kazalarla

öldüren bir çocuk katili gibi.

-Oturur yaşlanırdım.

Büyümek gözümden akardı

Kendimden eksilişini daha

çeneme varmadan anlardım.

Bir gün aniden bir bel ağrısıyla uyandım

Acıyla kıvranarak doktora gittim.

İllet gelmis omurgama

Bıkmış gökyüzüne

Köprü kurarak bakmaktan .

Doğrulup gökyüzüne pararel

25 yasimdan.

‘Selam verecek karşısında ki manzaraya

Yoksa ne yürümek var bundan sonra

Ne de bu kadar geriye bakmak

Care olur agrisina.!’diye not bırakmış

Mavi ışıklardan kemik alfabesiyle

Bir bilgisayar ekranına.

Kendim icin ağladığım ve

Her gün

Kendim için yürüdüğüm

Bir yol başladı

-sonunda..

Koca bir müzik

hepten bir yalnızlık.

Görmezlikten gelinmemiş

koca bir kalabalık

ve tüm sevdiklerim

hatta onlari terk edişim bile

başarıyla alkışlanmış..

Meğer,

bitmesini istemedigim

bütün oyunların alkışları

kuşların kanat çırpması gibi

kalsın  hayatimda!

Meğer,

gökyüzünden topladığım

bütün bulutların

bizi kurtaracak tek şehir oldugu

inancımla!

Eğmişim kendimi tersime

Bütün intiharlari

Bir ihtişam gibi

sunma arzusundan -

!

Alkışlar kuşlara dönmüş

Sıcaklar soğuklara!

Bende neden terliyor

ayaklarım diye soruyorum.

Doğru sorulmamış ki hiç bir şey..!

-Bu da ters giden bir şey demek değildir

Aslımda.!