KAZA 

Sizin de uykularınıza piyanolar girer mi

Ya da bütün iplerin ucunda baştan aşağı asılı duran

İsimleri sabahları kurumadan sırtınıza geçirdiğiniz

İntiharlarınız oldu mu

Dünya başımız dönmedikçe gülümsemez.

Dön Mora dön

Evin yeşile boyanmadan !

İnsan bir hikayenin ortasinda bile

Basindan basliyor okumaya

Paragraflar daktilonun vasiyetidir cunku.

Bir kadın tırnağıyla dövülen harflerin sesi

Çocukların uykusuna savaş gibi girer.

Ya da şöyle diyelim ,

Bir tilki evine uykudan sonra dönüyorsa

Atlıkarıncalarin butun ışıkları sönmüş demektir.

Gri bir taş.

Yalnizligin ortasına

Yeni yili kutlar gibi düşüyor..

Kalmıyor-düşmekle

Kendi düzlüğüne kadar yuvarlanıyor

Düzlüğe geldiginde plastik tekerleklere takılıyor ayağı..

Ve evrenin tersine itiliyor bütün arabalar..

Bunlar olurken

Taş ne diyor acaba :

Dön Mora Dön

Evin yeşile boyanmadan!

Insan yalnizca bir hayat yasamakla yetinmiyor

-akilda da kaliyor.

Sonra bir deniz üşüttüm

Köprünün üstünde

ve karanlıkta girilen rüyalardan

beyaz bulut bahsisleri topladım

kendime..

Kırmızı-mavi çizgilerden

Bir top yuvarlandı

Ve ben bir şair gibi siyah

Bir yıldız gibi sarı

Çıplaklığımla durdum karşısında.

Hayat hızıyla yaklasan topa

Butun kuvvetimle göğüs verdim.

Bir flash patladı köprüde.

Yıkıldı tarihi eserler.

Deniz kızlarına yatak oldular

Ve kucuk tuşlar yagmaya basladi ustumuze

Ellerimde dislerim

Gözlerim gördüklerime ışık kaçırıyor

Baştan aşağı tuzsuz bir gözyaşı ile

Balıklara soluk aldırıyorum.

Bulutlardan sızan yesil trafik isiklarina sariliyorum

Tanrinin baladı belimden tutuyor

“geçiniz” diyor..

ayaklarım denize kuş bakışı duruyor.

Köklerimden aşağı bakınca

Yürümekten başka şeyi özlemiyorum.

Omzuma bir La düşüyor .

Ve en son sevdigim şeyi,

Faturaya dahil etmiyor hayat.

Sormuyorum gerçi..

:biz biliyoruz.

Şarkısını söylüyoruz Tanriyla..

Eli belimde ..

Gök yüzünden yukarı..

İnce bir yol..

Bulutlar, uçak manzarasından

Geriye kalan..

Omzumda ki La

Ses veriyor Uykuya..

Ve şarkı başlıyor  :

Dön Mora dön

Evin yeşile boyanmadan..

Bir sesle irkiliyorum

Bir yıllık uykumdan.

Gri bir taşla ezerek

Başımı ,

Anca çıkarmışlar bedenimi

Arabanın altından..

Günlerden Pazartesi.

Eve gidiyormuşum .

Saat 9’da indiğim

Atlıkarınca’dan.